Nicolaevca este un sat din cadrul comunei Găvănoasa, raionul Cahul. Localitatea se află la distanța de 24 km de orașul Cahul și la 198 km de Chișinău. Conform datelor recensămîntului din anul 2004, populaţia satului constituia 748 de oameni. Satul Nicolaevca a fost menționat documentar în anul 1878.
Citeşte mai departeCălin-Nebunul
— Hai!
— Da d-ta cine eşti? l-întreabă Călin Nebunul.
— Eu, zice, s-un fecior de-mpărat, şi pădurile astea au fost toate a tătâne-meu şi ni le-a luat zmeii; da’ de când ai omorât pe zmei, acu iar suntem noi în stăpânire, şi eu pentru că-s făr’ de mâini trăiesc aici. Eu făr’ de mâini, tu făr’ de picioare, om trăi bine. Călin Nebunul se prinde cu mâinile de gâtul feciorului de-mpărat şi se primblă prin pădure. Aşa într-o zi, aude un foşnet în frunze. Da’ fratele lui cel de cruce zice aşa:
— Eu m-oi apropia încetişor şi ţi-oi da drumul, şi tu prinde cu mâinile.
Dându-i drumul, prinde pe zmeoaica cea scăpată şi zice aşa:
— Fă-mi mie picioare şi istuia mâini, ori te omorâm. Şi zmeoaica zice:
— Ia, aicea, ca de un stânjin de departe, este o baltă; vâră-te acolo, că-i ieşi cu picioare şi istlalt cu mâini.
Da’ Călin Nebunul, mehenghiu:
— Vârâ-te tu întâi.
— Ei... ba vârâţi-vă d-voastră!
Da’ Călin Nebunul rupe o crenguţă verde ş-o moaie-n apa ceea ş-o scoate uscată, ş-o-ncepe a pumni, ca ce-a vrut să-i usuce.
— Mă rog, nu mă bate, căci este la dreapta altă baltă.
Călin Nebunul vâră o crenguţă uscată ş-o scoate verde, şi se vâră el acolo şi se scoate cu picioare şi cellalt cu mâini. Şi ia ş-o omoară pe zmeoaică, că ştia că-n orice vreme are să-i facă rău. De acolo ei se iau iar şi zice Călin Nebunul aşa:
— De-acu eu mă duc să-mi caut pe nevasta mea, da-ntâi hai să mă duc într-un loc care ţi-am spus eu, la fata-mpăratului Roşu.
Şi se iau şi se pornesc. Mergând ei printr-o pădure, aproape de curtea-mpăratului, o cules Călin Nebunul o basma de alune. Ajungând la poartă, a auzit un vuiet mare. Da’ei erau îmbrăcaţi cu iţari şi cu cojoc şi-ncinşi cu chimiri. Da’baba cea de la poartă era de-a noastră.
— Bună seara, mătuşă!
— Mulţumesc d-tale, voinice!
— Da’ ce-i aici, ce s-aude?
— Se mărită fata-mpăratului.
— Da’ cine o ia?
— Bucătarul, c-o ucis doisprezece zmei.
Da’ Călin Nebunul îi zice-aşa babei:
— Mătuşă, iaca-ţi dau un căuş de galbeni, să-mi faci ce ţi-oi zice.
— Ţi-oi face, voinice.
El a luat basmaua ceea de alune. Era basma de-a noastre — neagră, cu floricele p-împrejur — ş-a pus inelu-n mijloc ş-a zis aşa:
— Du, mătuşă, şi pune dinaintea împăratului, măcar că te-or ghionti şi te-or da afară, vârâ-te-aşa, cu de-a sila.
Baba s-a dus ş-a intrat în ghionturi, ca acolo, ş-a pus pe masă, ş-a ieşit. Când i-a dat Călin Nebunul căuşul cel de galbeni, ea straşnic s-a bucurat... că ea nu cât să-l fi avut în viaţa ei, dar nici nu l-a văzut. Împăratul când a pus mâna pe basma, alunele a-nceput a durăi pe masă ş-a rămas inelu-n mijloc.
Fata a zis:
— Iaca, tată, inelul meu, pe care nu se ştie cum l-am prăpădit.
Împăratul a-nceput a striga:
— Cine-a adus basmaua cu alunele?
Logofeţii au spus că baba cea de la poartă. Degrab-au strigat saducă cine-a adus. Se ia Călin Nebunul şi intră. Da’mirele, ţiganul, şedea pe trei perini de puf. Când a fost Călin Nebunul în pragul uşei, o perină a căzut de sub ţigan. Când a fost în mijlocul casei, a picat ş-a doua şi ţiganu-a zis: “Încet, să nu mă tăvăleşti”. Când a fost lângă-mpăratul, a căzut ş-a treia perină, că de! ţiganului nu i se cădea să şadă.
Zice-mpăratul:
— Cum, voinice, inelul fetei mele a ajuns la d-ta?
— Împărate prenălţate! Iaca cum şi iaca cum.
Da’ţiganul:
— Ce spui minciuni, că eu am ucis zmeii...
Da’ Călin zice:
— Împărate, s-aducă toţi zmeii, să vezi: este vârful limbilor?